Devlet dairelerinin tozlu koridorlarında, sabit bakışlarla geçen uzun öğleden sonralarında geçen bir absürt bürokrasi fırtınası. Ne bir iş tam yapılır, ne de tamamen yapılmaz. Herkes görevini yapar… ama kimse neden orada olduğunu bilmez.

İlkşehir’in kolektif yaratım süreciyle sahneye taşıdığı Memurin Faslı, memurluk düzenine hem içeriden bir bakış hem de keskin bir mizah aynası tuttu. Tüy kalemle yazılmış dilekçeler, zamana karşı açılan dilek odaları ve “beklemekle yükümlü” karakterleriyle oyun, seyirciyi tanıdık bir çarkın tam ortasında gezdirdi. Her replik, her suskunluk, bu büyük dairenin hiç bitmeyen faslının bir parçasıydı.