Takvimler 4-5 Şubat’ı gösterdiğinde şehirdeki nöbetçi eczane tabelaları hepimizi aynı yerde buluşturdu. Her birimiz ellerimizde birer reçete ve kafamızda bin türlü tilkiyle karşılarına çıktık. Burası eczane değildi ki? Belediye Sineması burası! Öyleyse biz neden buradayız? Hepsinden önemlisi lütfen biriniz açıklasın artık, bu reçetenin üstünde ne yazıyor?

Tamamı bölge eczacılarımızdan oluşan güzide ekibimiz Sahne Ecza bu sorulara aşina olacak ki, bu işin içinden ustalıkla çıktı. Meğer reçetelerimizde mutluluk yazıyormuş!

Eczacı Kabaresi; bir hayalin cesarete, bir cesaretin harekete, istikrarlı hareketinse özverili bir iradeyle bir araya geldiğinde nasıl da eşsiz bir gerçekliğe dönüşeceğine dair ders niteliğinde. Tiyatro neydi? Malumun kısası, tiyatro insanı anlatıyor. Ah bir de duysanız, ne çeşit insan her gün eczanelerde neler neler anlatıyor!

Yönetmenimiz Fedai Madan bu taşları birleştirdi ve bir hayal kurdu. Yazarımız Mustafa Can Erdem ise, yar bana bir esin medet diyerek oturdu başına. Sahne Ecza ise bu cesur hareketi, üzerlerindeki önlüklerin ciddiyetine yakışır bir iradeyle ele aldı. Eczacı Kabaresi’ni, Türkiye’de gerçek eczacı öykülerinden derlenerek hazırlanmış ilk oyunu sahneye taşıdılar. Literatüre, mesleki tarihlerine, tiyatroya, Zonguldak’a kattıkları bu satırlara sığmayacaktır; peki ya ilaçlarımıza ne kattılar böyle? Etkisinden halen çıkmış değiliz. Hala mutluyuz, çokça gururluyuz.

İlaç kıtlığının zirve yaptığı şu günlerde oyunda tattığımız mutlulukla yaptığımız nispet, bir sebepten oyunu izleme fırsatını kaçırmış seyircilerimizin canını sıktıysa affola. Onlar da çok iyi biliyorlar ki ilaca erişim insanlık hakkı, dolayısıyla müjdeyi bizden duyun isteriz: Eczacı Kabaresi, çok yakında yeniden seyirci karşısında olacak. Onlar ayağımıza ilk taşın değdiği günden beri nasıl yanımızda oldularsa biz de elbet onları yalnız bırakmayacağız. Sonuçta bu eczacıların değil, bizim hikayemiz. Ya da eczacıların diliyle söyleyelim, ne demiş Horatius?

Quid rides?

Mutato nomine,

De te fabula narratur!